Z rozkazu Jego Cesarskiej Mości Imperatora
Aleksandra Mikołajewicza
Samowładcy Wszechrosyjskiego i in.
Okaziciel niniejszego podporucznik Ludwik, syn Teodora, NARBUTT, według formularza o jego służbie, okazuje się: od urodzenia 29 lat, ze szlachty gubernji wileńskiej, wyznania rzymsko-katolickiego; kawaler orderu św. Anny 4 stopnia z napisem „za waleczność” posiada brązowy medal na pamiątkę wojny 1853-1856 r. na wstędze św. Jerzego.
Do służby wstąpił na mocy Najwyższego rozporządzenia za występne polityczne plany, rozpowszechniane wśród towarzyszy – 19 kwietnia 1850 roku, jako szeregowiec do rjażkiego pułku piechoty; mianowany za zasługi w walce przeciwko Turkom podoficerem 8. IX. 1853 r. i za zasługi w służbie „praporszczykiem” (chorążym) w dniu 29.IX.1857 r., mając wówczas od urodzenia 25 lat; przeniesiony do rewelskiego pułku piechoty 18 kwietnia a 1859 r., zaliczony do niego 6.V tegoż roku, lecz do pułku tego aż do zwolnienia ze służby nie przybył; wykreślony ze spisów pułku 9.VII. tegoż roku.
W wypadkach i działaniach przeciwko nieprzyjacielowi brał udział:
W wojnie z Turkami w 1854 r. od 24.VII do 20.XI w Aleksandropolskim i Achałkałakskim oddziale i za zasługi, okazane w walkach 24.VII pod m. Kjuruk-Dara mianowany podoficerem i nagrodzony trzema rublami sr., w 1855 r. od 6.V do 3.XII w Aleksandropolskim oddziale i za szturm 17.XI Karskich fortów i za oblężenie fortecy Karsu – nagrodzony 1 rb. sr., od 13.XII.1856 r. do 1.1.1857 r. przeciwko Góralom na Lezgińskiej linji demarkacyjnej, od 1.IV. 1857 r. do 1. I. 1858 r. i w 1858 r. od 1.1. do 1.IX. oba razy na tejże linji, przyczem brał udział: 27. VIII. – przy zdobyciu szturmem auła Cybaro, 29.VIII. – w akcji oddziału na fort KuprisSzawo i za wybitne męstwo, okazane w tej ekspedycji nagrodzony orderem św. Anny 4 stopnia z napisem: ”za waleczność”, w tymże roku w składzie wojsk lewego skrzydła kaukaskiej armji, od 25.X. do 18.XII. w okresie działań oddziału poszczególnemi kolumnami w okolicach Władykaukazu, Nazrania, Niestierowskiego postu i w Czarnych Górach Małej Czeczni, dla przerzucenia zasieków i dróg, przyczem: 2.XI. przy złączeniu oddziału przy Akportowskim przesmyku; od 3.XI. do 18.XII. znajdował się w wyżej wspomnianej potrzebie przy Akportowskim przesmyku, skąd w akcji na Muticz-Ankuń (gałaszewskiej gminy) przy przesmyku Assy, a stąd przez przełęcz na Fortacu do Meredżyńskiej polany, dla zdobycia ostatnich niepodbitych aułów Małej Czeczni, Akińców i Meredżinów; 18.XII. na zbiórce oddziałów pod Berdikielem i Wozdwiżenskoj, a następnie w działaniach w Wielkiej Czeczni, 27. przy bombardowaniu obozu głównego oddziału, 28 – przy zdobyciu nieprzyjacielskich stanowisk około aułu Agaszty, 29 – przy odparciu napadu nieprzyjaciela na wojska, zatrudnione przy robocie drogi około aułu Agaszty; 31 – przy zdobyciu tego aułu. W 1859 roku w składzie głównego czeczeńskiego oddziału brał udział w ekspedycji przeciwko Góralom: 1.I. w rekonesansie, wykonanym częścią oddziału w kierunku aułu Agaszty; 11. – w bombardowaniu, 14 – przy zdobyciu stanowisk, zbudowanych przez nieprzyjaciela w przesmyku rz. Bał i zajęciu aułu Tnuzeń. Ranny i w niewoli nie był. Szczególnych zleceń z Najwyższego rozporządzenia i od swych przełożonych nie miał. W 1858 r. zasłużył na otrzymanie najwyższej pochwały za wojenne czyny w składzie innych wojsk lezgińskiego oddziału, znajdującego się od 29.VII. do 1.IX. w Ankratli i didojskiej gminie, o czem ogłoszono w rozkazie do kaukaskiej armji z dnia 27.X. tegoż roku za numerem 400.
Wychowywał się w gimnazjum wileńskiem i zna: religję, gramatykę, arytmetykę, historję powszechną, geografję Rosji i powszechną i język francuski. Na urlopach i karany sądownie i bez sądów, a także i pod śledztwem nie był. Znajdował się w komplecie i traktowany był jako nieprzybyły do pułku od dnia wcielenia 18.IV.1859 r. Na wyższy awans zasługiwał w zupełności, lecz do nagrodzenia go orderem za nieskazitelną służbę, chociaż nie wysłużył obowiązującego terminu, ze względów sprzeciwiających się obdarowaniu go, w czasie służby nie podlegał. Kawaler. Majątku jego i rodziców jego nie stwierdzono.
W 1859 roku najwyższym Jego Cesarskiej Mości rozkazem, wydanym w dniu 26.VII. uwolniony ze służby, z powodu domowych okoliczności, w randze podporucznika.
Oficerowi temu, na mocy Najwyższego polecenia, wskazanego w rozkazie Ministra Wojny z 2.IV.1859 r. za Nr. 74, jako odznaczonemu orderem za wojenne zasługi św. Anny 4 stopnia z napisem: „za waleczność”, pozostawia się prawo noszenia w rezerwie wojskowego munduru, chociaż i nie wysłużył ustanowionego dla niego terminu.
W dowód tego, na mocy Najwyżej mi udzielonego pełnomocnictwa, wydaję mu ten akt, z podpisem moimi z przyłożonym odciskiem mojej pieczęci, w zamian za wydany – przez zmarłego Głównodowodzącego 1 armją gen. adjut. Ks. Gorczakowa – 17.II.1860 r. za Nr. 881, który okazał się niezupełny.
Główna Kwatera w m. Warszawie dnia 15.II 1862 r. W niniejszym akcie podkreśleń, poprawek i między wierszem dopisków nigdzie niema.
Jego Imperatorskiej Mości Cesarza Mojego Gen. Adjutant, Generał Piechoty, pełniący obowiązki Namiestnika Jego Wysokości w Królestwie Polskiem, czasowo Głównodowodzący 1 armiją szef i t. d.
(m. p.)
/—/ Liders
Dyżurny Generał I armji
(-) Gen. Mjr. Gap 2.
Źródło: Ludwik Narbutt. Życiorys Wodza w powstaniu styczniowem na Litwie.
Opracował: por Władysław Karbowski, 1933 – 1935
Wydawnictwo: 76. Lidzki Pułk Piechoty im. Ludwika Narbutta